Brede benadering van chronische pijnklachten
De dokter maakt het wel
De benadering van mijn chronische pijn was in het begin best wel eenzijdig. Daar bedoel ik mee dat ik de ‘traditionele’ weg bewandelde van dokters, specialisten en ziekenhuizen. Er was iets structureels aan mijn heupgewrichten kapot en dat moest gerepareerd worden. Dat kon alleen een dokter of specialist die van buitenaf iets bij mij moest repareren. Het idee dat de aandoening waar ik mee te maken had, breder was dan dat wist ik toen nog niet. Hoe kan dat ook… ik was opgegroeid met het idee dat wanneer er iets aan mijn lijf kapot was ik daar een dokter voor nodig had. Iemand met een witte jas en een reputatie als genezer. Dat dat genezen iets is wat alleen mijn lichaam zelf kan en de dokter hier maar een beperkende rol in speelt was nooit in mijn omgeving genoemd. Ik had dat heel anders geleerd.
Geen eigenaar over mijn behandeling
Het feit dat je lichaam als ‘kapot’ wordt bestempeld is natuurlijk al spannend genoeg. Als dan je omgeving en jijzelf ook gelooft dat je daar zelf geen of minder eigenaarschap in hebt, is het een uitgemaakte zaak. Bij mij gebeurde dat ook! Ik werd al snel na mijn eerste bezoek aan de huisarts doorverwezen naar een orthopeed. Deze onderzocht alle testresultaten en stelde voor om een reparatie uit te voeren. De opties werden besproken, maar eerlijk gezegd bepaalde hij vooral wat gedaan moest worden. Na de operatie werd ik naar huis gestuurd voor revalidatie en mocht ik nog klachten overhouden dan was pijnmedicatie een goed hulpmiddel.
Afwijzing van pijnmedicatie
Ergens voelde ik dat ik dat laatste niet wilde. Het idee om afhankelijk te zijn van pillen, waar je waarschijnlijk niet meer vanaf zou komen, sprak mij (gelukkig) helemaal niet aan. In het ziekenhuis was ik ook getuige van een medepatiënt op mijn kamer, die verslaafd was geraakt aan haar pijnmedicatie. Zij haalde (in mijn ogen) allerlei trucs uit om maar meer te krijgen. Ik had echt medelijden met haar, want ze had het zo zwaar! Misschien is daar mijn mening over zware pijnstilling gevormd en als dat zo is dan kan ik haar alleen maar dankbaar zijn. Dat is mij namelijk bespaard gebleven. Tot op de dag van vandaag heb ik dat gelukkig ook niet (langdurig) hoeven te gebruiken.
Een ruimere blik
Ik heb wel moeten leren om anders naar de aandoening, mijzelf en mijn lijf te kijken en ook om anders om te gaan met de hele benadering van een aandoening. Er is zo veel meer onder de zon dan enkel de traditionele route van dokters, specialisten en ziekenhuizen. Voor mij passen die overigens prima in de bredere benadering alleen niet als enige optie. Het vergt een ruimere blik en een open mind. Niet alleen van jezelf maar ook je omgeving en je behandelaar(s). Gelukkig ontdekken veel dokters en specialisten tegenwoordig ook deze bredere benadering en wordt er nu veel meer gekeken naar een bredere behoefte vanuit de patiënt zelf. Natuurlijk is er nu ook steeds meer informatie beschikbaar.
Marijke